Projekt Szlaku powstał dzięki współpracy i inicjatywie ks. Jan Kurko, proboszcza parafii Ewangelicko-Augsburskiej z Miechowic, ks. Bartosza Podhajeckiego, proboszcza naszej parafii, oraz radnego miasta, Pana Michała Staniszewskiego.

Szlak Matki Ewy

W pracach nad projektem, organizacją oraz treścią merytoryczną, oprócz inicjatorów udział wzięli: Elżbieta Beblik, ks. Mirosław Czyż, Anna Jagiełło, dr Adam Kubacz, Katarzyna Marondel, dr Barbara Poważa-Kurko, Hanna Paszko, Józef Potępa - radny miasta, Janusz Rymarz - przewodniczący rady dzielnicy, Zygmunt Sroka - radny dzielnicy, Jacek Woleński - radny dzielnicy. Projekt został dofinansowany ze środków gminy Bytom.

Trasa została oznaczona specjalnymi tablicami informacyjnymi w językach polskim, angielskim i niemieckim.

Szlak rozpoczyna się przy kościele Świętego Krzyża i obejmuje pięć obiektów związanych z życiem Ewy von Winkler, zwanej Matką Ewą 

  • Miechowicki kościół p.w. Świętego Krzyża

Wybudowany w latach 1856-1864 w stylu neogotyckim wg projektu Augusta Sollera. Wieżę w obecnym kształcie ukończono w 1894 r. Fundatorką kościoła była babka Matki Ewy, Maria Winckler z Domesów, wdowa po Franciszku Aresinie, a wówczas już żona Franciszka Wincklera. Kościół miał pierwotnie stanąć na terenie parku zamkowego na miejscu starego, rozebranego w 1853 kościółka opisanego przez księdza Norberta Bonczyka w poemacie Stary Kościół Miechowski. Jednak ze względu na niestabilny i podmokły grunt (tzw. kurzawka) wybudowano go na sąsiednim wzgórzu. W krypcie kościoła spoczywają szczątki właścicieli Miechowic: Domesów, Aresinów i Wincklerów, zaś na przykościelnym cmentarzu znajdują się groby zamordowanych przez Armię Czerwoną w 1945 mieszkańców Miechowic. W kościele znajduje się ostatnia  rzeźba Teodora Kalidego - Madonna z białego marmuru.

 

  • Ruiny pałacu Wincklerów

Ruiny pałacu Wincklerów

Obecny miechowicki park był dawniej przypałacowym parkiem Wincklerów. Przy dzisiejszej ulicy Matki Ewy znajdują się ruiny neogotyckiego dziewiętnastowiecznego pałacu Wincklerów, który ze względu na charakterystyczny wygląd - wieże, ażurowe balustrady i kolumny - nazywano kiedyś "zamkiem".

Budowa pałacu rozpoczęła się w 1812 roku i trwała do roku 1817. Inicjatorem budowy był kupiec Ignacy Domes, który w 1812 roku kupił wieś Miechowice. Pałac był prezentem dla córki Domesa - Marii i został wybudowany w stylu klasycystycznym.

Zrewitalizowana oficyna pałacu w Miechowicach (2021)

Rok 1819 to początek kolejnej epoki w dziejach miechowickiego pałacu. Przybył wówczas na Śląsk 16-letni wówczas Franz Winckler i podjął pracę jako górnik. Dzięki pracowitości i zdolnościom został on po kilku latach pełnomocnikiem Franciszka Aresina. W 1831 roku Aresin zmarł, a w rok później epidemia zabrała żonę Franza Wincklera i jego starszą córkę Marię. Winckler ożenił się z o 14 lat od siebie starszą, ale za to posiadającą znaczny majątek właścicielką miechowickiego pałacu - Marią Aresin (maj 1833 roku, lub 12 czerwca 1832 roku - według różnych źródeł).

Franz Winckler znacznie przebudował pałac po roku 1844, kiedy to Miechowice nawiedziła trąba powietrzna, która zerwała między innymi dach pałacu. Przy okazji odbudowy rozbudowano pałac w stylu XVI-wiecznego angielskiego gotyku (Tudor).

Kolejna przebudowa miała miejsce około 1860 roku. Dobudowano wówczas prawe i lewe skrzydło pałacu, który był już wówczas własnością córki Franza Wincklera z pierwszego małżeństwa - Waleski von Winckler i jej męża Huberta von Tiele.

W tymże pałacu w 1887 roku dzieło swojego życia rozpoczęła Ewa von Tiele-Winckler, gdzie do jej dyspozycji oddano dwa pokoje. W jednym miała być szwalnia, a w drugim izba opatrunkowa dla chorych. Po roku działalności w pałacu, w 1888 r. Ewa w prezencie bożonarodzeniowym otrzymała projekt budowy osobnego domu dla swoich podopiecznych.

  • Należące dziś do Parafii Ewangelickiej budynki: "Ostoja Pokoju", "Cisza Syjonu" oraz "Domek Matki Ewy".


Dwuskrzydłowy, piętrowy dom "Ostoja Pokoju" oddano do użytku w 1890 r. To od niego wziął nazwę cały zbudowany wokół ośrodek diakonacki. Budynki ośrodka, które powstawały w kolejnych latach ciągnęły się wzdłuż lipowej alei.

W ośrodku znajdowały się m.in. budynki administracyjne, gospodarcze, rzemieślnicze, pralnia, biuro, mieszkania dla współpracowników i ich rodzin.

Najwyższy i stojący do dzisiaj budynek kompleksu - "Cisza Syjonu" - został poświęcony 1 października 1905 r. Mieściła się w nim m.in. jadalnia na 100 osób, a także mieszkania sióstr. Budynek posiada dużą salę oraz szereg pokoi. W sali odbywały się ewangelizacje i zgromadzenia misyjne. Obok "Ciszy Syjonu" w 1898 r. wzniesiono neogotycki kościół - obecną świątynię parafii ewangelickiej w Miechowicach.

Za kościołem znajdują się stara plebania i mały cmentarz, na którym chowano siostry - tam też, w grobie z napisem "Ancilla Domini (Służebnica Pańska ) 1866-1930" spoczywa Matka Ewa.

 

Domek Matki Ewy został zbudowany w 1902r. U wejścia na odrzwiach widnieje napis: Własność Jezusa Chrystusa. Matka Ewa, jak sama wyznała, zmęczona wielkimi domami i zakładami, chociaż mogła zamieszkać w pałacu, jednak zamieszkała w tym drewnianym domku jako biedna wśród biednych. Na parterze mieścił się m.in. punkt ambulatoryjny dla miejscowej ludności, na poddaszu znajdowała się niewielka prywatna część mieszklna. W tym domku dokonała swoich dni ziemskiej pielgrzymki i owocnej, błogosławionej służby dla Pana.

Domek wraz ze swoim autentycznym ówczesnym wyposażeniem stanowi wartość muzealną.